((كلاغها سياهند ، پيراهن مادرم هميشه سياه است، جلد دفترچه خاطراتم سياه رنگ است. كيف پدر سياه بود، قاب عكس پدر يك نوار سياه دارد. مادرم هميشه مي گويد :پدرت وقتي مرد - موهايش هنوز سياه بود چشمهاي من سياه است و شب سياهتر. يكي از ناخن هاي مادر - بزرگ سياه شده است و قفل در خانمان سياه است.)) - بعد اندكي ايستاد رو به تخته سياه و پشت به كلاس - و سكوت آنقدر سياه بود كه پسرك - دوباره گچ را به دست گرفت و نوشت
((تخته مدرسه هم سياه است و خود نويس من با جوهر سياه مي نويسد.))
گچ را كنار تخته سياه گذاشت و بر گشت - معلم هنوز سرگرم خواندن كلمات بود - و پسرك نگاه خود را به بند كفشهاي سياه رنگ خود دوخته بود - معلم گفت ((بنشين.))
پسرك به سمت نيمكت خود رفت و آرام نشست - معلم كلمات درس جديد را روي تخته مي نوشت
و تمام شاگردان با مداد سياه -در دفتر چه مشقشان رو نويسي مي كردند - اما پسرك مداد قرمزي برداشت - و از آن روزمشقهايش را - با مداد قرمز نوشت - معلم ديگر هيچگاه او را به نوشتن كلمه سياه مجبور نكرد و هرگز از مشق نوشتنش با مداد - قرمز ايراد نگرفت.و پسرك مي دانست كه
قلب معلم هرگز سياه نيست.